Geceleri kapımın önünde nöbet tutan canavarlar

Hatırlıyorum da ufak, ufacık bir çocukken uykumda çişim geldiğinde kalkıp tuvalete gitmek ne zor işti benim için. Odam ile tuvalet arasında, beni yemek için odadan çıkmamı dört gözle bekleyen yaratıklar olduğuna inanıyordum. Tuvalete gitmemek için kendimi sıkıyor da sıkıyor, yatağın içinde dört dönüyordum ama nafile. İyice dolan mesanemin de baskısıyla mecbur yatağımdan çıkıyordum. Dışarıda "Çıksa da yesek"  diye nöbet tutan yaratıklar benim dışarı çıkacağımı anlamasın diye odamın kapısına bir balet gibi parmak uçlarımda  yavaş yavaş gidiyordum. 

  

Usulca kapıya kulağımı dayıyor ve  bir süre koridoru dinliyordum. Koridorda pusu kurmuş yaratıkların benim yataktan çıktığımı farketmediklerine iyice  kanaat getirince; kapıyı hızla açıp koridora fırlıyor ve yaratıklar beni yakalayamasın diye 100 mt koşucuları misali uzun koridorda bir depar atıp tuvalete varıyordum. Tuvalete bir panik girip hızlıca kapıyı kapatıyordum. Soluk soluğa çişimi yapıyor. Yaratıkların "yuh yahu nasıl kaçırdık" diye afallamalarından faydalanmak için fazla beklemeden hemen  aynı hızla odama koşuyordum. Her seferinde yaratıkların ben çok/acayip/felaket hızlı olduğum için beni yakalayamadıklarını düşünüp gururlanıyor, yatağa sağlam dönmenin tatlı huzuru ile yeniden uykuya dalıyordum.

Şimdilerde düşünüyorum da acaba neden odam ve tuvaletin içindeyken kendimi güvende hissediyordum? Buna bir türlü anlam veremiyorum. Koridorda bekleyen canavarlar koridora kadar gelip de nasıl oluyor da odama ya da tuvalete giremiyorlardı? Gerçi boşverin iyi ki odamı ve tuvaleti dokunulmaz bölge olarak görmüşüm yoksa geceler  çok korkunç olurdu benim için.

Not:
Bu arada  yukarıda kullandığım görsel, Amerikalı yazar (çizer) Maurice Sendak'ın 1963 yılında çıkardığı 'Where the Wild Things Are' isimli kitaptan. Bu kitabın geçtiğimiz yıllarda güzel de bir filmi çekildi. Hala okumamış/izlememişseniz kitabı ve filmi bir şekilde edinip okumanızı/izlemenizi tavsiye ederim. Umarım benim gibi seversiniz.